Kendine Kör Olmak!!

İnsanların bazı davranışlarına anlam vermekte zorlanıyorum gerçekten. Başkalarına gelince eleştirmeye, doğru yanlış arkasından atmaya bayılıyorlar. Bir kusurlarına bin ekleyip anlatmak en büyük zevkleri. Hatta bu "türler"in yaşama amacı bu bence. Başkalarının aldığı kararlara saygıları yok. Her karara yanlış gözüyle bakıp akıl vermeye kalkıyorlar.

Hıı bir de şu var, bahsettikleri kişi eğer karşılarında ise canım, cicimler havada uçuşuyor. Ama daha çıkıp kapıyı kapatmasıyla dedikodunun dibine vuruyorlar.

Ama kendilerine gelince eleştirilmekten, iyiniyetli bile olsa kusurlarının kendilerine söylenmesinden nefret ediyorlar. Başkalarının kusurlarını bir bir görürken kendilerine KÖR oluyorlar. Çünkü onlar kusursuz, hatasız, harika yaratılmış insanlardır! Özeldirler, kimseye benzemezler. Başkalarına akıl vermeyi kendilerine görev edinmişlerdir! Kendi hayatları o kadar düzgündür ki ! tek dertleri başkalarına yardımcı(!) olmaktır.

İşte bunların kendilerini nerede ve kim olarak gördüklerini anlayamıyorum. Anlamak da istemiyorum gerçi, tıpkı onlara benzemek istemediğim gibi...

Ne yazık ki bazen böyleleri yüzünden  "el alem ne der" mantığıyla hareket edebiliyoruz. Kendi yaşamımızı başkalarının baktığı at gözlüklerinin ardına sıkıştırıyoruz. Zamanın su gibi akıp geçtiği hayat burada hapsolmuş gibi geçiyor işte. Gönlümüzce yaşamak gibisi varken değer mi ki o insanlar ne der diye düşünmeye?

Bir zamanlar bunun acısını çok çektim ve çektirdim. Ama artık kimin ne düşündüğü umrumda değil kendimi mutlu hissettikten sonra kime ne? Kendi hayatımı başkalarının kararlarıyla yaşamak istemiyorum asla.

Bu hayatı 'el alem ne der'lerin arasına hapsetmeye değer mi? Önemli olan kendi kararlarımızı "kendimizce" düşünüp doğru kararlar vermeye çalışmak ve en önemlisi de bu kararlarımızla kendimizi mutlu hissetmek.

Ahmet Batman'ın da söylediği gibi :

Herkes dönüp de kendi hatalarına kusurlarına bir baksa da öyle etrafına akıl verse keşke. Zaten genel olarak edindiğim izlenime göre daha çok hayatından memnun olmayan, mutsuz olan insanlar başkalarının hayatlarına müdahale etmeyi seviyor. İşte en büyük kusur da bu olsa gerek!! Kendi hayatlarındaki mutsuzluğun hıncını başkalarının üzüntülerinden yada mutluluklarından alarak kendilerini tatmin ediyorlar.

Bunların topluca tedaviye ihtiyacı var. Allah akıl fikir versin ne diyeyim :) Biraz öfke dolu bir yazı oldu ama kusuruma bakmayın :)

Gönlümüzce yaşamak dileğiyle... ♥♥♥