Şifreli Öykü Mimi :)

Uzun yıllar sonra yeniden gelmiştim o şehre... Çocukluğumu, gençliğimi yaşattığım ve giderken de o deli çağlarımı orada bıraktığım bir yerdi orası. Oradan giderken ben, ben değildim. Başka birini alıp götürdüm bedenimde. Dedim ya çok uzun yıllar oldu... O çocuğu, o genci ziyarete geldim. Birşeyleri bıraktığım gibi bulmaya geldim. Ama değişim umduğumdan da hızlıydı. O eski sıcaklık, samimiyet kalmamış gibiydi sanki.

Yanımda o zamana ait hatıralarımla gelmiştim. Gençlik yıllarımın en güzel mekanı Buralı Olmayanlar Lokali'nin önüne geldim. Şöyle dışarıdan bir baktım önce. Değişim onun da yanına uğramış olmalı ki hemen emin olamadım doğru yer olduğundan. İçeri girdim. Daha sık oturduğumuz masayı seçtim. Heryerden herşeyden konuştuğumuz o masayı...Neler konuşulmadı ki o masada. Üzüntülerimiz, sevinçlerimiz, düşlerimiz, geleceğimiz, geçmişimiz, ileriye dönük RENKLİ HAYALLERimiz...Ve tabi aşklarımız..

Kendime sade kahve söyledikten sonra çantamı açtım. O zamanlarda tuttuğum günlüğü çıkardım. Tüm günlüklerim gibi bu da pembeydi tabi ki. Annem beni yazarken gördüğü zaman meraklanır "ne yazıyorsun oraya, bana da anlat" derdi hep. Bense "amaan anne Bir Delinin Pembe Defteri işte " der gülüp geçer, onu başımdan savmaya çalışırdım.,

Çantanın dibinde deniz kenarında bulup hemen avucuma sıkıştırdığım Deniz Kabuğunu buldum. Ve tabi bir de çocukluğumun olmazsa olmazlarından biri yumiyum.. Yedikten sonra kağıdını saklamışım. Hep böyle huylarım vardı zaten oldum olası. Sonradan eşyalarım arasında bulduğum bazı şeyleri hatıra olarak saklamaya bayılırım. Amacım kendime hep birşeyler anımsatmak olur.

İşte yıllardır bana geçmişi, gençliğimi, çocukluğumu anımsatan şeylerle geldim buraya yeniden.Umut Hikayemi, yani kitabımı yazmaya geldim. Onu yazmaya burada başlayıp yine bu şehirde tamamlamak istiyorum. Adına zor da olsa karar verdim. Sonradan değiştirir miyim bilinmez. Ucuz Roman olsun diyorum ne dersiniz?

Yine karıştırıyorum çantamı, çocukluğum boyunca uyurken yanımdan hiç ayırmadığım Lily 'i buluyorum. Ufacık bir bebek kendisi. Annem yalnız uyumaya alışmam için onun beni koruyacağına inandırmıştı beni. İşe de yaradı ya neyse.. Bir de ona arkadaş istemiştim sonra. Neden mi? Ben uyurken korkmasın diye. Onun da adını Myna koymuştum. Hep izlediğim çizgi filmlerdendi bu isimler. Onlardan kendime kahramanlar, hayali arkadaşlar yaratmaya bayılırdım.

Aklımdan bunlar geçerken pencerenin önüne konan kelebeğe takıldı gözüm. Rengarenk kanatlarıyla usulca bekledi orada bir süre. Yine canlandı gözümde anılar. Evimizin bahçesinde Kelebeklerin peşinde onları yakalayamayacağımı bile bile koşturmalarım. Annemin bana "Bahçe Perim benim" diye seslenişi. Gözümden bir damla yaş süzüldü. Perisi olduğum bahçeye gitme vaktiydi artık. Cesaretimi toplayıp o kapıdan girmeliydim. Kendimi bulmalıydım artık. Gözyaşımı silip kahvemi bitirmeden çıktım oradan.

Birkaç adım atmıştım ki sokakta çınlayan "Fiyuvfit!" sesiyle bir anda sesin geldiği yere yöneldim. Oydu tabi yaa. Onun ıslık sesiydi bu. Çocukken yapmaya çalıştığımız, bunun için birbirimizle yarıştığımız ıslık sesi..O ses değişmemişti de, ya sahibi aynı mıydı ? Hayır tabi, aklar düşmüş saçları sakalları, çukurlaşmış gözleriyle ve destek aldığı bastonuyla karşımdaydı işte. Çocukluk kahramanlarımdan biri daha.. Ha bu arada unutmadan söyleyeyim, değişim onu alıp götürse de değişmeyen bir şey vardı. Göz bebeklerine kadar yansıyan gülümsemesi...

***

Sevgili Kelebenk ve Pink timber beni mimlemiş. Teşekkür ediyorum onlara. Çünkü yazarken çok keyif aldım. Bunca bloggerı bir öykü ile bir araya getirmeye çalışmak keyifli oldu :) Biraz geç kaldım sanırım ama kusuruma bakmayın nolur :)

İsimleri geçen arkadaşlar mimlendiniz, henüz yapmamış olanlar yaparsa sevinirim :)