Geri Gelen Huzur :)

İçim çok rahat bir şekilde geri geldim :)

Sonsuzla olan problemimizi hallettik sayılır. Biliyorum kırgın değilim dese de kırgın. Ama olanları unutturmak için elimden gelen her şeyi yapmaya hazırım.

Onun üzülmesine hiç dayanamıyorum. Tıpkı onun da benim üzülmeme dayanamadığı gibi. Aslında böyle zor zamanların öğrettiği çok güzel bir şey var. Ne olursa olsun, birbirimize ne kadar kızmış olursak olalım üstesinden gelebiliyoruz. Birbirimize olan davranışlarımızda, duygularımızda hiç bir değişme olmuyor.
Eğer sinirlendiğimizde, kırıldığımızda bunu sürdürmeye devam etsek belki de bu kadar kolay toparlayamayabiliriz.

İki gündür o kadar üzüldüm ki. Bu akşam içim rahat bir şekilde ve kabussuz uyuyacağım umarım. Bundan sonra önemli konuları mesajla anlatmamayı öğrenmem lazım. Ama o anda işte olunca dayanamadım. En azından yüzyüze olmasa bile telefonda konuşmak en mantıklısı.

Daha dikkatli olmalıyım. Sinirlendiğimde, kızdığımda sakinleşmeyi beklemeyi öğrenmem lazım. Çünkü sonrasında telafisi çok güç şeyler oluyor ve üzülüyorum, pişman oluyorum. Özellikle de üzdüğüm kişi Sonsuz ise hiç mi hiç dayanamıyorum.

Bir de fazlasıyla sulu göz olduğum için ağlamaktan yaş kalmadı artık gözlerimde. Ama neyse ki geride kaldı. Artık yapmamız gereken tek şey bir adım atmak. Ben kararımı verdim ama Sonsuz biraz daha düşünmem gerektiğini söylüyor. O yüzden bekliyorum. Umarım bir daha asla böyle sorunlar yaşamayız. Onunla bir gece bile küs ve kırgın uyumaya dayanamam.

Şunu bir kere daha anladım ki en çok korktuğum şeylerden biri de Sonsuzdan haber alamamak. Uyuyakaldığı için 1 buçuk saat ne mesajlarıma cevap verdi ne de telefonumu duydu. Artık meraktan kendi kendime senaryolar üretmeye başlamıştım ki telefonu açtı allahtan. Evdeyim uyumuşum dediğinde hissettiğim o rahatlama hissi tarif edilemez. Ondan uzun süre haber alamamaya hiç alışık değilim. Bir de eve geldiğini bilmediğim için iyice merak ettim. Bir süre mesaj atamayacak olsa baştan söyler çünkü. O yüzden böyle durumlarda hemen telaşlanıyorum. Aklıma kötü kötü şeyler geliyor.

Geçen iki gün kendimi o kadar yalnız hissettim ki. En yakın arkadaşlarımın hepsi benden uzakta şu an. Derdimi anlatabileceğim, fikrini sorabileceğim hiç kimse yok. Telefonda da olmuyor. E ailem yanımda ama onlar da bir yere kadar haliyle. Bu yüzden buraya yazmak oldukça rahatlatıyor beni.

Çok aksattım burayı. Ama artık normale dönebilirim :) Şimdilik hoşçakalın...