...Benden Bıktım...

Bıktım bu aralar kendimden. Gereksiz problemlerimden, bunlarla başkalarını üzmekten,canımın hep sıkılmasından,yapacak bir şey bulamayışımdan, ağlamadan rahatlayamayışımdan, sulugöz oluşumdan, kendimle ilgili her şeyden sıkıldım artık...

Ben, bana tahammül edemiyorum bazen. Tahammül sınırımı zorlasam da olmuyor. Sonra da sinirlerim bozulunca hüngür hüngür ağlama kısmı var tabi. Kendim bunu yapamazken etrafımdakilerden neden tahammül sınırlarını zorlamasını bekliyorum ki? Bu durumda kızmaya da hakkım yok. 

Belki de insan bazı şeyleri çevresine yansıtmadan içinde yaşamalı. Benim beceremediğim şeyden yani. Beni seven insanları üzme lüksüne sahip olmamalıyım.

Hiçbir yerde olmak istemiyorum. Ne evde, ne işte, ne sokakta... Kimseyle konuşmak da istemiyorum. Hatta bugün kurduğum cümleleri toplasanız 10 cümle zor çıkar sanırım. Onlar da mecburiyetten. Tabi içimden kendimle yaptığım konuşmaları toplarsam ohooo...Bugün yüzümün bir kere bile gülmediğini de söyleyebilirim aynı zamanda.

  Kendimle vahşice hesaplaştım diyebilirim. Ne kadar bencil olduğumu gördüm. Komik burç yorumları yazmıştım ya hani. Heh işte tam da orda yazdığı gibiyim. Bencilim işte. Ben ben ben ben.... Çaresi olmayan sorunlarım yüzünden çaresiz kalıp da başkalarını üzmeyi bir zevk haline getirmişim meğer. İyi oldu belki de farkettiğim.

Bunları neden yazdığımı bilmiyorum. Ne istediğimi de bilmiyorum. Sadece çok sıkıldım. Bir bundan eminim....Hı bir de çok uykum var. Bunu da esneyince hatırladım. Şu an hissettiğim tek şey sıkılmak ve uyku.

İstediğim tek şeyse bir an önce eve gidip kimsenin yüzünü görmeden doğruca odama gitmek, yalnız kalmak...

Ben, beni yoruyorum ...

Neyse ki böyle zamanlarda bana sabreden "biri" var... Kendimi bir tek böyle teselli edebildim.