14 yaşında bir ergenin teyzesiyim :) Yeğenim kendini bana çok yakın hissediyor. Beni herkesten kıskanıyor diyebilirim. Kendi annesinden bile. Biz ablamla bu seneye kadar yeğenimin yanında birbirimize sarılamazdık. Çünkü ikimizi de kıskanıyor deli :)
Bizim sevgili ergen bana sürekli " teyze biz ilerde birlikte yaşayalım, annemi arada bir görsem de olur" diyor. Bazen de "evleneceğin kişiyi önce benimle tanıştıracaksın ve benden de onay alacaksın" diyor. Kendini nasıl bir yere koyduğunu siz düşünün artık :)
Ben de şımarığı çok seviyorum tabi ki. En güzeli de bana sarılıp boynumun altına sokulup teyze çok güzel kokuyorsun, seni çok seviyorum demiyor mu ağzını yüzünü ısırasım geliyor :D
Neyse çok dağılmadan konuya gireyim :) Ablamla bizim şımarık ergen yine tartışmışlar. Ergene bişey söylemeye gelmiyor ki hemen off poff tamam susun deyip kalkıp gidiyor odasına. Lafı ağzına tıkayıveriyor. Ablam da zavallım elinden geleni yapıyor bu dönemde ona yardımcı olabilmek için. Ama yeğenim hep baskı gördüğünü düşünüyor nedense. Ne yaparsan yap yaranamıyorsun :) Hep bana çok karışılıyor havasında.
Tamam ben de o dönemlerde bana öğüt verilmesinden nefret ederdim. Ama insan kendini birkaç birşey söylemeden de tutamıyor ki teyze olarak :D Sonra bana dönüp "sen de mi teyze. İyice anneme benzemeye başladın. Bari sen yapma" deyince ne diyeceğimi şaşırıyorum.
Ablam telefonda daha nasıl davranayım bilmiyorum ki. Serbest bırakıyorum, karışmıyorum hiçbirşeye ama ufacık birşey söyle sanki evde hep baskı görüyormuş havasına giriyor diyor. Anne olmak da zor be :D
Ablamın tek derdi yeğenimle arkadaş gibi olmaya çalışmak. Ki bence bu imkansız. Annem de bunu çok yapmaya çalıştı. Ama başarılı olamadı :)
Bir kişisel gelişim sayfasında görmüştüm. Şöyle yazıyordu:
"Çocuğunuzla arkadaş olmayın. Çünkü arkadaşlıkta eşitlik var. Oysa siz onunla eşit değilsiniz. Anne-babasınız.
Çocuğunuzla arkadaş olmayın, etkili anne baba olun. Onu dinleyin. Nasihatçı değil refakatçı olun. Hayatı boyunca birçok arkadaşı olacak. Bırakın bir tane ana babası olsun."
Bence çok doğru. Ne yaparsanız yapın arkadaş olunmuyor bu veletlerle :)
İşte ben de böyle ablamla yeğenim arasındaki problemlere yardımcı olmaya çalışıyorum. Ama ablamı desteklesem yeğenim laf söylüyor. Yeğenimi desteklesem yüz bulup çok şımarıyor. İki arada bir derede kalıyorum vallahi. Yoruldum be :D
Bu akşam ne çok çenem düştü benim böyle yahu :D
Neyse kaçtım ben :))
zor iş cidden ergenlerle uğraşmak aslında onlara ergen dememiz bile bir havaya sokuyor onları ben ergenim şöyle yaparım böyle yaparım havalarındalar. onları sırf bu yüzden alttan aldığımızın farkındalar sanırım bu yüzden bu haldeler Allah kolaylık versin diyorum :)
YanıtlaSilNe yapsan ne desen yaranamıyorsun. Ben bir teyze olarak kendimi bu kadar çaresiz hissediyorum. Ki her zaman da görüşemiyoruz yeğenimle zaten. Bir de ablamın yani annesinin halini hiç düşünemiyorum :) Çok yüz buluyorlar çok :)
Sildayak cennetten çıkma diye boşa demiyor eskiler =D
YanıtlaSiltabiki dayak çözüm değil ama ergenlikte en çekilmez zaman be, insan kendine bile tahamül edemiyor o dönemlerde =/ kolay gelsin.. açıkca henüz ergen bile sayılmaz daha kerata gibime geldi hahahahah
kerata da yerinde bir kelime sayılır aslında :D Dayak cennetten çıkma hımm güzel laf bunu yazayım bir kenara da yeğenime söyleyiveririm şımarınca :D
SilValla ben hiç böyle ergenlik yaşamadım yahu. Değerini bilememişim o zamanların demek ki :D Bence insan hayatında bu evre hiç olmamalı. İnsanın hem kendisine hem çevresine zor :D
bideeeee kitabın sonunu söylimmi hahahah =D
YanıtlaSilHahaha :D sonları başkasından öğrenmekten hiç hoşlaşmaaam :D:D
Sil