Sabah sabah gerilim...

Sabah alarmı erteleye erteleye sonunda kalkabildim sıcak yatağımdan. Bir de perdeyi aralayıp bardaktan boşanır gibi yağan yağmuru görünce iyice sinirim bozuldu. Ama yapacak birşey yoktu. Hazirlandim ve kahvaltimi yapıp çıktım evden.

 Ugramam gereken bir yer vardı. Kestirme yoldan gideceğim ya hani. İlla birsey açacağım başıma. Ne güzel yavaş yavaş giderkeeen 4 tane kocaman köpekçik çıktı karşıma.  Benden biraz uzaktaydilar neyse ki. Ama dördü de durup kulaklarını ve kuyruklarini havaya dikip bana bakmaya başlayınca bir sürü düşüncenin ortasında buldum kendimi.

Kacarsam daha çok pesimden gelirler mi? Neden sokakta kimse yok? Tut ki bana saldirdilar birinin kapısını calsam hemen açar mı? Ya acmazlarsa beni parcalarlar mı? :) Şu ilerdeki evin bahçe kapısı acaba kolay açılıyor mudur yada kilitli olabilir mi ?

Bu kadar kısa sürede aklımdan bu kadar çok soru geçirdiğimi hatırlamıyorum.  Tabi bunları düşünürken bir yandan da yürüdüğüm yoldan geri döndüm.  Önce yavaş adımlarla arkaya bakmadan yürümeye başladım.  Ama arkamdan o pıt pıt pıt şeklinde yaklaşan pati seslerini duyar gibi oluyordum. Hızlı yürümeye başladım.  Ve artık sabrim kalmadı ne olursa olsun deyip koşmaya başladım :) Tek umudum biraz ilerden sola dondugumde karşıma birinin çıkmasıydı. içimden ne dua ettim ama ne olur biri çıksın karşıma diye :)

Artık çığlık atarak kaçmaya başlamıştım :) Arkamdan havlama sesleri gelmeye başladı.  Bana ne kadar yakın olduklarına bakmaya bile cesaretim yoktu. Soldan dönünce artık koşacak halim kalmadı veee karşıma biri çıktı yihuuu :) Duam karşılıksız kalmadı :)

Ama keşke karşıma biri çıktı diye sarılıp kucağına atlarmis gibi olmasaydım. Sanırım biraz rezil olmuş olabilirim :) Çocuk da sabah sabah bir kız ona sarilinca şaşırdı tabi :) Ama hiçbirşey umrumda değildi :) Genç delikanlı beni kopeklerden kurtardı tabi kii :)) 

Ama yerden taş alirmis gibi yapmak benim neden hiç aklıma gelmedi o kadar gereksiz ayrıntıyı düşünürken bilmiyorum :) O hareket köpeklerin hemen geri donmelerine yetti. Keşke bu kadar basit olmasaydi. Kendimi daha kötü hissettim :) En son çocukken köpek kovalamisti beni sanırım bu konudaki tecrubelerimi unutmuşum :)

Biraz sakinlesene kadar yanımda durdu kurtarıcm :P Kendime geldim ve ne göreyim.  Çantam kolumda yoook. Nerede olduğu konusunda da bir fikrim yok. Geldiğim yoldan geri dönmeye başladım.  Biraz ilerde yerde gözüme birsey ilisti. Tabi ki o şey benim cantamdi :) Korkudan ne ara yere firlatmisim hiç hatırlamıyorum.  Cantami bulmamin sevincini yaşadım tabi ki bir süre :) Artik tamamen sakinlesmistim. Ama bacaklarimin üst kısmında hissettigim ağrıyı en son lisede beden eğitimi dersi sonrasi hissettigimi farkettim. O agriyla ayniydi sanırım :) Boğazım yaniyordu. Çantam çamur içindeydi. Saçlarım yağmurdan mahvolmustu ve bacaklarimin hala titredigini hissediyordum.  Çok sefil gorundugume emindim. 

O halde ofise gittim. Herkes farketti tabi bi terslik oldugunu hem tipimden hem de gec kalmış olduğumdan dolayı :) Sonra avukat müjdeli haberi verdi. Benim bugün işlerim var büroda olmayacağım sen de eve git dinlen dedi. Içimden iste buuuu diye sevinç çığlıkları atiyordum :) 

Çantami aldığım gibi eve geldim. Annemle ablamin hazirladigi harika kahvaltiya yetistim. Çay keyfimi de yaptım :) Kendime geldim, bacaklarimin titremesi de durdu sonunda :) 

Şimdi kahvemi yapıp pencerenin önüne geçip arada yagmuru izleyip kitabimi okuyabilirim :) Sabahki gerginlikten sonra sessiz sakin birgün benimleee :)